- Van Pakse naar het Khong district

Vanuit Pakse zijn we eerst nog 3 dagen naar Don Det geweest. Don Det is 1 van de 4000 eilanden onder in Laos. Deze eilanden zijn eigenlijk grote zandheuvels in de Mekong rivier. Don Det zelf is niet groot (2km lang en 2km breed). We zijn 1 dag heel het eiland rond gelopen en hebben halverwege ook nog fietsen gehuurd om naar een ander eiland te fietsen. Daar hebben we een waterval bekeken die bekend staat om de mooiste waterval van heel Zuid-Oost Azie. Toen we eindelijk terug kwamen van zo'n dag sportief doen zijn we lekker in de hangmat gaan liggen voor ons kamertje, net als de dag daarna, en de dag daarna (lekker relaxt dus)!

Op het eiland zelf is verder niet zo heel veel te doen. Het is echt een feest en relax eiland. Zo staat er ook op alle menu's; happy shake, happy breakfast, happy people.  We weten niet precies wat er in gaat, maar jullie snappen, iedereen is hier altijd vrolijk!

6 februari zijn wij vanuit Don Det met de bus naar de grens van Thailand gereden om ons visum te verlengen (We zitten alweer een maand in Laos). Het visum regelen ging eigenlijk zeer makkelijk. Je loopt de ene tunnel in en je staat in Thailand. Haalt daar een gratis visum en draait eigelijk gelijk weer om (sommige mensen staan je hierbij vreemd aan te kijken, maar voor ons is alleen een nieuw visum belangrijk. Dus, dag Thailand en weer hallo Laos)!  En zo heb je dus na 15 minuten weer een visum voor een maand (je leest op internet soms dat er mensen 3 uur aan de grens staan, dus we mogen even niet klagen).

Na dat eventjes geregeld te hebben zijn we weer met de bus terug naar Pakse gegaan, en daar nog 1 nachtje gebleven.

7 februari zijn we dan toch echt eindelijk naar het Khong district gereden voor ons vrijwilligers project. Eenmaal aangekomen werden we opgehaald door onze tolk, want in het dorpje spreekt eigenlijk niemand Engels. We hebben gelijk een scootertje gehuurd, 'ons' huis bekeken en dorpje door gewandeld.

In het het dorpje is eigenlijk niet veel te doen/beleven. Het eerste locale restaurantje (met alleen rijst en noodle soup) en het eerste supermarktje is ongeveer 15 min rijden.

We hebben een eigen huis; met een slaapkamer (matrasje op de grond), een kantoor, balkon, een keuken met 2 potten (waar je kolen in moet doen) en een emmer voor de afwas. De wc is een gat in de grond en de douche is met emmertjes water over jezelf gieten. Maar gek genoeg voelen we ons al wel thuis en is het elke dag een sport om zo goedkoop mogelijk eten op de markt te halen en voor ons zelf te koken, te wassen in een emmer en te leven zoals de mensen hier ook leven.

Op zaterdag en zondag geven we engelse les aan de kinderen. Van 8.00 tot 11.00 aan de eerste groep die echt nog niet engels kunnen. Ze zijn tussen de 6 en 13 jaar ongeveer. Met deze kinderen hebben de eerste lessen vooral memory gespeeld met de kleuren, de cijfers, en het alfabet. De eerste les durfden ze bijna niks te zeggen of je aan te kijken, maar we hebben alles heel spelenderwijs gedaan en zondag schreeuwden ze al onze oren van ons hoofd. Ook galgje vinden ze super leuk om te doen!

De 2e groep komt van 13.00 tot 16.00 en zijn ongeveer tussen de 14 en 22. Ze spreken een paar woorden engels maar kunnen het nog moeilijk uit spreken (nu zijn we zelf ook geen leraar Engels, maar daarom leren we ze ook alleen de basis).

We hebben een werkboek in Lao/Engels gekocht en vanuit dit boek proberen wij vooral les te geven. Voor elke les kopieren we een aantal bladzijden die we met hun samen gaan uitwerken. Het zijn de makkelijke dingen zoals; het weer, woorden in meervoud zetten en gesprekjes om de uitspraak te oefenen. 
Het was de eerste lessen wel super spannend, maar nu vinden we het echt super leuk om te doen (we waren kapot na de eerste dag)!. Je ziet echt per dag dat ze woorden onthouden en dat ze het heel leuk vinden dat wij er zijn.

Van maandag tm vrijdag zijn we "vrij". Dan zijn we vooral bij de mensen in het dorpje en erom heen, om te kijken hoe ze leven en wat ze doen zodat wij misschien manieren kunnen vinden om hier toeristen naar toe te krijgen (geen zatte mensen graag, maar mensen die komen voor het Ecotoerisme). We hebben ook drie schooltjes bezocht die op de lijst staan van de organisatie om opgeknapt te worden. Deze drie scholen waren echt verschrikkelijk. Gaten in het dak, te weinig hout voor de zijkanten van het gebouw, geen stromend water, geen wc en een interieur waar je van gaat huilen.. 

Volgende week staan er nog 5 waterpompen en 3 schooltjes op de lijst om te bezoeken. Dus, dat laten we jullie allemaal nog weten.

Nu terug naar de dagen..
Toen we de 2e dag hier waren, stonden mr. Kampai (de tolk) en de mr. Buntian (de meneer die vanuit het Khong district alles verder regelt) om 08:00 uur bij ons voor de deur. We moesten mee, want zijn zoon (een man van 40) mocht eindelijk de studie tot politieagent gaan doen. Om dit te vieren werd er heel de dag gefeest, veel gedronken en gegeten. We moesten bij de man en zijn vrouw en kinderen een draadje met daaraan een briefje geld om hun pols binden. En toen kregen wij ook weer een bandje terug met een zegening voor geluk. Om 09:00 uur zaten we aan het bier (klinkt niet verkeerd, maar als je een half uur daarvoor nog in coma lag is het niet zo prettig). En  ook al zei Franciska dat ze geen alcohol wou.. Het was een feest dus hoort dat erbij. Terug aangekomen bij onze 'Homestay' stond er voor ons een traditioneel, feestelijk en Laotiaans ontbijt klaar. Helaas hadden we al ontbeten. Dus hiervan hebben we niet veel kunnen genieten. Aan de andere kant.. Het was ook niet ons favoriete ontbijt. (rijst met prutjes van vlees en vissenkoppen).. Toch hebben we van alles wat geprobeerd uit respect, maar als we terug in Nederland zijn hoeft niemand ons hier nog een keertje blij mee te maken..

We zijn ook nog mee geweest naar een crematie. De overleden man lag in de kist en  zijn vrouw zat ervoor waar we een zak rijst, wierook en geld aan moesten geven. Het was heel raar want iedereen was vrolijk en spelletjes aan het doen. Pas later die dag werd de kist in een versierde truck gelegd met een microfoon erop en gingen ze rondjes rijden terwijl ze door de microfoon muziek draaiden en allemaal ineens heel hard gingen huilen. De man werd naar het bos gebracht om te cremeren, maar hier zijn we niet meer bij geweest. Dit was iets voor alleen de familie.

Op dit moment zijn we weer even voor een (mid)dagje terug op Don Det. We hebben geen internet in het dorp of in de buurt. Dat betekent dus voor een email of een blogbericht; op de scooter stappen, 5 kilometer rijden, 2 kilometer varen en daarna nog een behoorlijk eind aan de wandel, voordat je uberhaupt een kb kan verzenden (is soms best wennen). 

Vanaf afgelopen woensdag is er nog een Nederlandse vrijwilliger aangekomen (Benjamin). Hij verblijft ongeveer tien dagen in het huis. Zelf is hij op zoek naar iets wat hij hier kan oprichten om zo hier te kunnen blijven wonen (wij geven hem helemaal gelijk)..! Wij blijven hier ongeveer nog 3 weken. 

Dus we hopen, dat we in het volgende verhaal nog net zo enthousiast over het primitieve leven zijn zoals we nu zijn.

Maar voor nu vermaken wij ons nog super!!

Lakon! (das Laotiaans voor "tot de volgende keer")!

p.s. Foto's proberen we er ook nog in te zetten, maar dat ligt eraan of we daar nog tijd voor hebben..